MALTA zapora wodna Kölnbrein

MALTA zapora wodna Kölnbrein w Austrii. Wyprawa: maj 2017 r.

MALTA zapora wodna Kölnbrein – DLACZEGO TU…?

Wizyta na zaporze wodnej Kölnbrein w gminie Malta zrodziła się dość niespodziewanie. Wynikała z tego, że mieliśmy w planie odwiedzić zaporę na zbiorniku Mooserboden, ale niestety w maju nie było tam jeszcze dojazdu z uwagi na zalegający śnieg. Droga do tej zapory otwierana jest dopiero na początku czerwca. Musieliśmy więc wymyślić plan zastępczy. Udało nam się wyszukać inną zaporę, którą była właśnie ta w Malcie. Nasz nowy cel okazał się być trochę daleko od naszej kwatery – to już Karyntia, ale dla chcącego nic trudnego. Zapora w Malcie otwierana jest już w maju. Poza tym do zapory prowadzi piękna, niestety płatna droga widokowa Hochalmstrasse. Ale …

MALTA zapora wodna Kölnbrein – WRAŻENIA

… ale przejazd nią to naprawdę sama przyjemność, co rekompensuje wydane pieniądze. Na początku droga prowadzi u stóp gór, jednak później wznosi się coraz wyżej pokazując coraz to piękniejsze widoki. Od czasu do czasu trzeba się przecisnąć przez ciasne tunele, co jeszcze bardzie podnosi walory tej trasy. Wyjeżdżając z każdego tunelu otwiera się przed nami nowy, piękniejszy krajobraz. Coś fantastycznego. Sama przejażdżka drogą dostarcza sporo emocji, a przed nami jeszcze piękna zapora z przytwierdzoną do ściany na samej jej górze platformą widokową. Spacer po zaporze to wspaniały relaks wśród górskiej ciszy i alpejskich krajobrazów. Wejście na platformę u Tych z lękiem przestrzeni może budzić delikatny strach, ale każdy powinien sobie z nim poradzić. Za zaporą koniecznie należy podjechać do schroniska na pysznego strudla i kawkę – to jako finał maltańskiej wycieczki.

MALTA zapora wodna Kölnbrein – ZWIEDZANIE

Tradycyjnie na początek kilka faktów o Zaporze w Malcie i Hochalmstrasse. Zapora wodna Kölnbrein to najwyższa tama w Austrii. Zlokalizowana jest w regionie – Karyntia w dolinie Maltatal, przez którą przepływa rzeka Malta. Zapora znajduje się na wysokości 1933 m n.p.m. i tworzy w górskiej dolinie sztuczne jezioro Speicher Kölnbrein. Do zapory prowadzi ponad 14 kilometrowa droga widokowa Hochalmstrasse. Mniej więcej w połowie drogi znajduje się sygnalizacja świetlna, która działa jak wahadło przepuszczając na zmianę pojazdy wracające i kierujące się do zapory. Tutaj jak trafimy na początek zmiany to stoimy 20 minut. Przejazd Hochalmstrasse kosztuje nas (ceny – maj 2017) 19 EURO za auto osobowe i 10,50 EURO za motocykl. Posiadacze karty turystycznej KARYNTIA (KARNTEN) wjeżdżają za darmo. Wejście na zaporę i platformę widokową jest bezpłatne.

No dobra, to jedziemy. Wyjeżdżając z miejscowości Malta jedziemy na początku równą drogą otoczoną z obu stron górami. Widoki ładne, ale wiemy, że czekają na nas naprawdę piękne krajobrazy i spektakularna budowla maltańskiej zapory. Zbliżając się do 14-sto kilometrowego odcinka Hochalmstrasse mijamy spory parking przy najwyższym w Karyntii wodospadzie Fallbach, który jest również najwyższym wolno spadającym wodospadem w Austrii. Nie chcąc tracić czasu na zatrzymywanie się w tym miejscu w drodze do naszego głównego celu postanowiliśmy zawitać tutaj podczas powrotu. Stąd do punktu opłat już nie jest daleko, więc po chwili znaleźliśmy się na bramce, gdzie zostawiliśmy obowiązkowe 19 EURO. Od bramki jedziemy już jakby węższą drogą wśród drzew. Jedziemy dość wolno, ponieważ dogoniliśmy jakiś francuski autobus. W takim wolniejszym tempie dojechaliśmy do wspomnianej wcześniej sygnalizacji świetlnej. Oczywiście nie mogło być inaczej, na wyświetlaczu pokazującym czas do zmiany świateł pokazała się cyfra 18, czyli przez ten autokar mamy 18-sto minutowy postój. Pełny czas zmiany świateł wynosi 20 minut, więc jak widać świetnie zgraliśmy się z początkiem zmiany dla tych powracających haha. Ale nie ma się co denerwować, przecież jesteśmy na wypoczynku. Dobrze, że autokar wyłączył silnik, bo stojąc bezpośrednio za nim zaczadzilibyśmy się „na amen”. Ale ok, przed nami światło zielone, ruszamy. W tym momencie niespodzianka, kierowca autokaru przepuszcza przed siebie te kilka aut stojących za nim. Świetna sprawa, w oczekiwaniu na otwarte alpejskie widoki jedziemy teraz pierwsi. Przed nami pierwszy tunel. Wąski i słabo oświetlony korytarz wykuty w skałach budzi pewną niepewności w człowieku, ale odrobina takiej tajemniczości dodaje tylko uroku wszystkim tunelom na tej trasie. Między tunelami widzimy spływające z gór wodospady. Jedne bardziej oddalone widoczne na horyzoncie, inne spadające bezpośrednio na drogę biegnącą wzdłuż skalnych ścian. Wspaniała sprawa. Wyjeżdżając z każdego tunelu zauważamy, że jesteśmy coraz wyżej. Krajobrazy otwierają się przed nami niczym album ze zdjęciami z najpiękniejszych górskich rejonów Europy. W dolnej części trasy jedziemy wśród drzew, w środkowej drzewa odsłaniają nam już widok na góry, ale wciąż jedziemy jeszcze dołem. Trzecia część drogi – tak sobie podzieliliśmy naszą High Alpine Road to już krajobrazy wysokogórskie. W pewnym momencie widzimy u swoich stóp, albo kół jak kto woli zbiornik Galgenbichlspeicher, który wypełnia się wodą, gdy na zaporze „odkręcą kurki”. Fantastyczne widoki. Droga nie jest bardzo wymagająca można by powiedzieć, że bardzo bezpieczna, więc również kierowca może czasem zerknąć tu i tam. Dojeżdżając już do parkingu przy zaporze na drogę ze skał spływa mnóstwo wodospadów. Wszystko za sprawą topniejącego śniegu, którego jest jeszcze bardzo dużo na szczytach gór. Stwierdziliśmy, że wybraliśmy bardzo dobrą porę na odwiedziny tego miejsca. Okres wiosenny wzbogaca alpejskie krajobrazy o śnieżną biel, zachowując przy tym bardzo przyjemną temperaturę na dworze. Pogoda nam dopisała więc mogliśmy podziwiać bajkowe widoki. Na dodatek w tym okresie nie ma jeszcze dużej ilości turystów, więc i parking przy zaporze był prawie pusty. Nie mogąc doczekać się wejścia na tamę i platformę widokową czym prędzej pozostawiliśmy auto na parkingu i ruszyliśmy w kierunku tej ogromnej budowli. Byliśmy już na różnych zaporach, ale takiej wysokiej jeszcze nigdy nie widzieliśmy. Obok zapory znajduje się restauracja z pięknym widokiem na zbiornik i tamę. My jednak nie zdecydowaliśmy się w niej zasiąść. Niosło nas na platformę. Po za tym jakiś kilometr dalej przy brzegu jeziora znajduje się małe schronisko, z którego bardzo ładnie widać zaporę od drugiej strony. Właśnie tam chcieliśmy napić się kawy. Kiedy już weszliśmy na zaporę przekonaliśmy się, że oglądać ją z dala, a spacerować po niej to dwa różne doznania. Tu jest naprawdę wysoko. Platforma robi niesamowite wrażenie. Krajobraz na góry i dolny zbiornik w połączeniu z ciszą tu panującą generuje w człowieku uczucie niekończącej się wolności – po prostu zjawiskowo. Jak widać na zdjęciu podłoga naszego „balkonu” wykonana jest częściowo z grubego szkła oraz prześwitującej kraty. Taka konstrukcja podnosi nieco adrenalinę. Generalnie jednak platforma jest bardzo stabilna i każdy powinien czuć się na niej bezpiecznie. Atrakcją dla zwiedzających niewątpliwie jest możliwość zwiedzania wnętrza zapory. Nam nie było to pisane, ponieważ przyjechaliśmy już trochę za późno i nie zdążyliśmy na ostatnie wejście. Na zaporze spędziliśmy około 40 minut. Jest tu co podziwiać. Kusiło nas jeszcze przejście wzdłuż jeziora, ale to zbyt długa droga. Podjechaliśmy samochodem pod wspomniane wcześniej schronisko zlokalizowane po przeciwnej stronie zbiornika. Tu już nie ma asfaltu, ale spokojnie da się przejechać. Od schroniska droga szutrowa prowadzi dalej wzdłuż jeziora. Tędy właśnie chcieliśmy iść, jednak to byłby dłuższy spacer, a zbliżał się już wieczór. W schronisku spędzić można nieskończenie długi czas relaksując się w ciszy gór i przy pysznej kawie oraz podanym na ciepło wyśmienitym strudlu. Tego miejsca i klimatu nigdy nie zapomnimy. Miejsce zrobiło na nas ogromne wrażenie. Należy dodać, że stąd zaczynają się szlaki na okoliczne szczyty. Rejon Malty nie jest tak popularny jak np. Zell am See, ale tereny tutaj są równie piękne, a być może nawet piękniejsze. Mnogość szlaków górskich, ścieżek rowerowych oraz miejsc dla kijkarzy – zwolenników nording walking jak dla nas stanowi świetną bazę dla aktywnych turystów. Nasz pobyt nad zaporą trwał około 2 godzin. Żałujemy, że tak późno tu dotarliśmy. Nie wykluczone, że jeszcze tu wrócimy zobaczyć wnętrze zapory i odbyć spacer wzdłuż jeziora, czego nam się tym razem nie udało. Chcieliśmy jeszcze przed zmrokiem zatrzymać się przy wspomnianym wcześniej wodospadzie Fallbach, więc chcąc nie chcąc musieliśmy się już zabrać z drogę powrotną. O wodospadzie wspomnimy w odrębnej relacji o wodospadach.